توپ طلا به جنگ آلزایمر می رود - زندگی در ترکیه

مسائل عصبی ممکن است از میزان بیش از حد یک گیرنده عصبی به نام NMDA ناشی شوند. یکی از داروهای آلزایمر به نام ممانتین این گیرنده های NMDA را مسدود می نماید. اما ممانتین نمی تواند تفاوت گیرنده های کاربردی و گیرنده های اضافه را تشخیص دهد و به همه آنها حمله می نماید. در نتیجه، عوارض جانبی آن مثل توهم و کما شدید هستند. به همین علت، ممانتین معمولا برای مراحل پیشرفته آلزایمر استفاده می گردد. حالا محققان دانشگاه استنفورد به سرپرستی الکس ساوچنکو و النا مولوکانوا نانوذره ای ساختند که این گیرنده های اضافه NMDA را مسدود می نماید.

مولوکانوا می گوید: این اولین بار است که توانسته ایم این گیرنده ها را به این شکل هدف قرار دهیم. اما امیدواریم که هر چه زودتر این روش درمانی به کلینیک ها راه یابد و برای آلزایمر و بیماری های دیگر به کار رود.

گیرنده های خوب و بد NMDA در قسمت های مختلف مغز پیدا می گردد. گیرنده های خوب در سیناپس ها (فضای بین نورون ها) قرار دارند. گیرنده های بد هم آنهایی هستند که در هر جای دیگری پیدا می شوند.

دو سیناپس که با هم ارتباط برقرار می نمایند، مثل دو نفر هستند که با هم صحبت می نمایند. وقتی که این دو در یک اتاق آرام می توانند یکدیگر را بشنود، همه چیز رو به راه است. اما اگر صدای پس زمینه بیش از حد باشد، گوینده ها حواس شان پرت می گردد و نمی توانند به گفتگویشان ادامه دهند. در بدترین حالت، NMDA مضر می تواند سلول را بکشد و به زوال عصبی منجر گردد.

ساوچنکو و مولوکانوا ذره ای ساختند که در آن طلا، ممانتین و پلی اتیلن گلیکول با هم ترکیب شده اند. طلا و پلی اتیلن گلیکول هر دو انتخاب های رایجی برای نانوذره هستند. طلا غیرسمی و پایدار است و پلی اتیلن گلیکول هم پایداری شیمیایی را بیشتر می نماید. این ذره AuM نام دارد. میزان آن برای اینکه در سیناپس های بین نورن ها جا گردد، خیلی بزرگ است، اما برای واکنش با گیرنده های NMDA مضر به میزان کافی بزرگ است.

مولوکانوا و ساوچنکو معتقدند باید پژوهش های بیشتری در این زمینه انجام گردد. اما در هر حال، پتانسیل های این ذره آنها را هیجان زده نموده است.

منبع: The Verge